Vorige week liep ik na een werkoverleg bij een zelfsturend team een verpleeghuis uit. Naast de deur zaten twee oude mannen in rolstoelen in het middagzonnetje. Ze staarden zwijgend voor zich uit. Ik keek naar hen, en dacht: “oud, niet veel interesse meer in de wereld, moe, versleten”. Tot ik een paar meter verder was. En de een tegen de ander hoorde zeggen: “Wat staat dat leuk hè, die hoge pumps onder een strakke broek”. Stomverbaasd keek ik om, en zag beide heren goedkeurend naar me kijken. Met één opmerking mijn vooroordelen ontkracht. Breed grijnzend liep ik naar de auto. Met het goede voornemen om de beelden die ik van mensen maak niet voor waar aan te nemen.
In de auto onderweg naar huis denk ik er nog wat over door. Bij een van de teams die ik coach wordt het woord NIVEA veel gebruikt om niet te handelen vanuit vooroordelen: niet invullen voor een ander. Daar waar goede zorg geleverd wordt, werken medewerkers hard om hun cliënten echt te kennen, echt te zien. Een mooi voorbeeld daarvan vind ik Stichting De Hoven, een zorgorganisatie in het noorden waar met bewoners gesprekken worden gehouden over wat voor hen kwaliteit van leven is, zodat de zorg daarop afgestemd kan worden. Bij De Hoven wordt deze manier van werken ook gebruikt om de kwaliteit van zorg te meten. De organisatie gebruikt deze gesprekken nu in plaats van het kwaliteitssysteem HKZ. Ik ben benieuwd hoe de twee heren bij de deur daarover denken. De volgende keer dat ik ze zie ga ik er toch eens naar vragen. Trek ik wel mijn pumps aan.
