“In voor zorg” organiseert vandaag, 23 april 2012, het congres “Samen doen werkt, van AWBZ naar WMO”. Inspirerend zijn de concrete verhalen: mensen met een verstandelijke beperking die, doordat organisaties over grenzen heen willen denken, de ondersteuning krijgen die ze nodig hebben. Mensen die participeren in de samenleving, en zich daardoor gewaardeerd weten en prettig voelen.
Tegelijkertijd is de worsteling van organisaties zichtbaar. Wat zal er op ons afkomen als we het straks met minder middelen moeten doen? Als we met de gemeentes moeten onderhandelen, wat zal dat dan betekenen voor samenwerkingsverbanden in de lokale gemeenschappen? Staan we als concurrenten tegenover elkaar of gaan we nog steeds voor samen en mooie zorg? Of deden we dat nog niet maar dwingt juist de schaarste ons tot creatieve samenwerking?
En als we moeten onderhandelen, hoe laten we dan zien wat onze meerwaarde is? Kiezen we voor een centraal geformuleerde productmix van standaard producten om goed zichtbaar te maken wat we doen en scherp over prijs te kunnen onderhandelen? Of zoeken we naar andere manieren om gemeenten duidelijk te maken waar onze expertise en toegevoegde waarde liggen? En wat zeggen onze cliënten daar eigenlijk zelf van, zijn zij zo tevreden dat zij onze ambassadeurs zijn?
En als we in onze financiering en onze contractering naar lokaal niveau gaan, welk organisatiemodel past daar dan bij? Hoe kunnen onze medewerkers onze netwerkers worden, hoe gaan we om met beheersing en controle versus ruimte en regelvrijheid? Hoe zorgen we dat best practices en best persons inspirerende voorbeelden zijn voor anderen? Hoe voorkomen we nieuwe bureaucratie? Kunnen we de gedachten over eigen kracht en eigen regie voor onze cliënten ook als leidend organisatieprincipe hanteren?
En wat een uitdaging voor gemeenten, die in de eigen organisatie vorm moeten gaan geven aan communicatie en overleg, om de drie transities van de Wet Maatschappelijke Ondersteuning, de jeugdzorg en de Wet Werken Naar Vermogen goed uit te kunnen voeren. Hoe gaan zij de muren tussen beleidsvelden en afdelingen afbreken? In welke rol gaan zij zich verhouden tot de zorgsector? Kiezen zij voor sturen met visie, voor vrijheid met verantwoordelijkheid, of voor strakke aanbestedingsprocedures, en op welk niveau dan?
Veel vragen en onzekerheden nog op dit congres, niet in de laatste plaats omdat vandaag het kabinet Rutte valt. Het zijn boeiende tijden. Misschien laten de inspirerende verhalen van en over clienten de oplossingen al wel zien: kijk en luister naar de ander, naar wat die persoon kan en niet kan, en biedt wat nodig is. En ga als organisaties en gemeentes met elkaar als partners aan de slag om daarvoor binnen de mogelijkheden de voorwaarden te creëren. En in de woorden van de bestuursvoorzitter van Dichterbij: begin maar eens met kleuren buiten de lijntjes!
Goed en beschouwend artikel op je blog.