De afgelopen week was ik te gast op kasteel Slangenburg voor een “pitstop”. Niet zozeer om na te denken over het leven, wel om weer eens goed te kijken naar wat ik doe in mijn werk. En om me te bezinnen op wat ik de komende periode graag zou willen doen. Het waren heerlijke dagen, in een inspirerende omgeving en met inspirerende mensen.
Dankzij al die inspiratie was er naast werken toch een verstillen en in aandacht luisteren. En midden in dit luisteren was er ook een hernieuwde ontmoeting met deze tekst van Martin Buber uit Ich und Du:
De vrije mens is hij die zonder willekeur wil. Hij gelooft in de werkelijkheid – dat wil zeggen: hij gelooft in de reële verbondenheid van de reële dualiteit Ik en Gij. Hij gelooft in het lot en gelooft dat het lot hem nodig heeft: het ringeloort hem niet, maar verwacht hem, hij moet het tegemoet gaan en weet nog niet waar hij het zal ontmoeten. Maar hij weet dat hij met zijn hele wezen op weg moet gaan. Het zal niet zo gaan als hij bedacht heeft volgens zijn wil; wat wil komen komt pas als hij bedacht heeft wat hij zou willen.
Hij moet zijn kleine wil – de onvrije, door dingen en driften beheerste wil – opofferen aan zijn grote wil die wegleidt van het eigenwillige “bestemmingsplan” naar zijn ware bestemming. Al grijpt hij dan weliswaar zelf niet meer in, toch laat hij evenmin de dingen maar gewoon gebeuren.
Hij luistert naar dat wat er in hem wil worden, naar de loop van het in-de-wereld-zijn, niet om daardoor gedragen te worden, maar om het zelf zo te verwezenlijken als het door hem – die daarvoor immers nodig was – verwezenlijkt wil worden
Met dank aan Otto Scharmer, die dit fragment opnam in zijn boek Theory U.
