De afgelopen maanden hebben we het druk, privé. Dochterlief, ernstig meervoudig beperkt, heeft veel medische zorg en begeleiding nodig en ook hulpmiddelen. Aan het begin van het jaar moet daarvoor ook de papierwinkel op orde worden gebracht. Per zorgaanbieder een zorgovereenkomst, die niet alleen ondertekend naar kinderdagcentrum, thuishulp en logeerhuis moet, maar ook naar De Sociale Verzekeringsbank (SVB). En voor fysiotherapie, ergotherapie en sondevoeding moet onze huisarts een machtiging schrijven. Want de verzekering weet al vanaf de geboorte van dochterlief dat zij speciaal is, maar wil dit toch jaarlijks bevestigd zien.
Rolstoel
Als ouders willen wij geen klagers zijn. En al dit bovenstaande begrijpen wij, enigszins. We zijn dankbaar dat wij met onze dochter in Nederland wonen, want zo slecht is het hier niet. En toch worden we er wel eens moedeloos van. De leverancier van de rolstoel heeft vorig jaar ongeveer vier maanden gedaan over het leveren van een paar gelijke rolstoelremmen. En nu hebben ze drie hele dagen nodig voor een kleine aanpassing aan de stoel. Een dag ophalen, een dag repareren, en een dag terugbrengen. Want, zegt de meneer aan de telefoon, we gaan er natuurlijk niet apart voor rijden, voor de stoel van uw dochter. Die ritjes moeten we combineren, anders wordt het veel te duur. Tja. En dat mijn dochter drie dagen moet liggen omdat zij niet zonder steun kan zitten, niet naar het kinderdagcentrum kan en dat één van ons die dagen niet kan werken? Dat telt natuurlijk niet mee in de berekening.
Harmoniseren
En dan is er ook nog de leverancier van de spuitjes en slangetjes die we nodig hebben om onze dochter via een sonde eten te geven. Die is inmiddels, net als de rolstoelleverancier overigens, gefuseerd. Met een grote organisatie. Daar wordt het niet altijd beter van. Van de grote organisatie moet het productassortiment worden geharmoniseerd. Dat klinkt mooi hè? Maar voor ons betekent het dat wij nu overgaan op een ingewikkeld systeem van nieuwe slangen en spuiten. Een stuk gebruikersonvriendelijker en met lekkage in het gebruik. Maakt u daar maar een klacht van, zegt de mevrouw aan de telefoon. En de voorraad spulletjes die we nog in huis hebben? Die moeten we maar weggooien, zegt de mevrouw aan de telefoon. Want die passen niet meer op dit nieuwe systeem.
Belang
Wij zijn natuurlijk geen inkopers van hulpmiddelen. Wij zijn de ouders van onze dochter. Maar stiekem denken wij dat dit nieuwe materiaal veel duurder is. En dat voorraad weggooien ook geld kost. En wij vragen ons af in wiens belang deze harmonisatie is. In ieder geval niet in ons belang, of in dat van onze dochter. Maar de mevrouw aan de telefoon zegt dat we het er mee moeten doen. Wat wij willen is niet belangrijk genoeg.
Klantgerichtheid
Marktwerking in de zorg. Het zou moeten leiden tot kostenreductie, klantgerichtheid, keuzeaanbod en eerlijke concurrentie. Maar in de markt van hulpmiddelen wordt het spel gespeeld tussen gemeenten, zorgverzekeraars, leveranciers en tussenhandelaren. En in dat spel spelen de eindgebruikers helaas slechts zeer beperkt mee.
Dit blog verscheen in april 2017 al eens op www.zorgwelzijn.nl