Ik ben er een beetje klaar mee. “De laatste manager”, echt een leuke titel van een leuk boek van Ben Kuiken. Maar is het werkelijk waar dat alle managers alleen maar in de weg lopen? Een debat in de Tweede Kamer over de financiën in de langdurige zorg. Opmerking van een tweedekamerlid: extra geld ok, maar hoe zorgen we dat dat niet gaat naar nog meer dikke auto’s op het parkeerterrein voor graaiende bestuurders? En afgelopen week terloops in een nieuwsuitzending een sneer van een politicus over geldverslindende consultants in zorg en welzijn.
En dan denk ik aan al die collega-transitiemanagers, programmamanagers, coaches en adviseurs, die met hart en ziel organisaties en teams aan het helpen zijn om het écht anders te doen. Aan de managers en beleidsmensen in organisaties waar ik bij betrokken ben die keihard aan het werk zijn om de regels in hun organisaties af te bouwen, die goede voorwaarden voor hun vakmensen aan het creëren zijn. Ik denk aan de managers die met vallen en opstaan aan het leren zijn dat vertrouwen, verbinding en vakmanschap eigenlijk een veel betere basis zijn voor goede zorg zijn dan controle en beheersing. Managers die bereid zijn om keihard te werken, juist omdat hun organisatie heeft besloten om het met veel minder managers te doen, ook als teams daar nog niet aan gewend zijn. Ik denk aan die bestuurder die in een Fiatje 500 rondrijdt. En aan die bestuurder die keer op keer de strijd aan gaat met inspectie, ministerie en zorgkantoren over het woud aan niet helpende regels en richtlijnen. Aan die bestuurder die er niet van sliep, toen ze in haar organisatie van de ene dag op de andere besloot om de client écht centraal te stellen, en niet meer de regels en het systeem. Tot ze zich realiseerde dat ze eigenlijk veel meer vertrouwen had in haar medewerkers dan in de schijnveiligheid van HACCP, ISO, HKZ.
En ja, ik vind ook dat het met minder management en met minder beleidsmakers kan, in organisaties. En ik ken ook wel wat adviseurs, managers en bestuurders die ik niet vertrouw, rare dingen zie doen, vanuit belemmerende werkovertuigingen of eigenbelang zie werken. Maar laten we congruent zijn. Als mensen in organisaties blijvend hun werk niet goed doen, dan moeten we maatregelen nemen. Van welke rang of stand je ook bent. Maar als we vakmensen het vertrouwen geven dat zij het goede doen en willen doen, zou dat dan misschien bij de meeste managers, adviseurs en bestuurders ook helpend zijn als basis voor veranderen, goed organiseren, goed leiderschap en goed werk?
Mooi pleidooi Yvette, er wordt nog heel veel gezocht binnen zorgorganisaties en die zoektocht is mooi, soms pijnlijk en lastig maar levert oh zo mooie voorbeelden op. Want op de werkvloer weten mensen wat er nodig is voor die ene cliënt en met een beetje vrijheid kunnen ze daar op inspelen. Die vrijheid geven maakt management niet eenvoudiger. De managers die daarin aan het zoeken en proberen zijn verdienen een grote pluim.
Tegelijkertijd is het ook goed dat de kamer, Hugo Borst en anderen scherp zijn op managers die andere zaken centraal zetten dan het primaire proces. Maar iedereen over dezelfde kam scheren kan natuurlijk niet.