Onze dochter gaat dit weekend logeren. Dat vraagt altijd wat voorbereiding, want zij is veertien, maar ook meervoudig beperkt. Zelf haar spullen inpakken kan zij niet. Nu heeft iemand bedacht dat de medewerkers in het logeerhuis niet zelf de medicijnen mogen klaarmaken. Dat moeten wij als ouders doen. Dat doen we in de thuissituatie natuurlijk ook elke dag. Ongediplomeerd en ongecontroleerd, maar vanuit liefde, betrokkenheid en verantwoordelijkheid. Liefde, betrokkenheid en verantwoordelijkheid hebben de medewerkers van het logeerhuis ook. Daarom gaan wij met een gerust hart onze dochter wegbrengen, en daarna zelf ook genieten van een weekend vrij. Maar toch is er een nieuw protocol. Zodat er niets fout kan gaan.
Nu sta ik dus op vrijdagmorgen voor een ander te denken. Nadat ik een week lang medewerkers in zelfsturende teams heb begeleid die zo blij zijn dat ze weer zelf mogen denken. En ik merk hoe ingewikkeld het is, als denken en doen losgeknipt worden. Zal ik stickers met de dagen op de gevulde medicijnspuitjes zetten? En wat nou als er iets mis gaat, doe ik een reservedosis er bij? Of geef ik toch ook nog de fles mee? Kunnen de medewerkers mijn handschrift lezen? Is de doos waar ik de medicijnen in doe veilig genoeg volgens het protocol? Moet ik er ook nog een vinklijstje bij doen? Zodat er niets mis kan gaan?
En zo zit ik opeens als ouder op de stoel van de manager of de inspectie en doe ik een voorbereiding die medewerkers veel beter zelf kunnen doen. Bah!